این در حقیقت اولین پیامی بود که از طرف بشر بود توسط ماهواره ارسال می شد. اکو - 1 و اکو - 2 نظریه ای مطرح کردند که توانستند ثابت کنند با کمک ماهواره امکان ارسال صدا , عکس و موسیقی در نقاط و فاصله های دور وجود دارد.
ماهواره های اکو بالن هایی بودند که در واقع نوعی پوشش فلزی داشتند و در آغاز آن ها را در جهت مطالعات اتمسفری به کار می بردند, اما مهندسین مخابرات پیشنهاد استفاده و به کارگیری این ماهواره ها را به عنوان ماهواره های مخابراتی دادند. انعکاس پیام ها به وسیله بدنه این ماهواره ها صورت می گرفت و در حقیقت آن ها حامل تجهیزات و ابزارهای مخابراتی خاصی نبودند.
اکو -1 در مدار 1519*1687 کیلومتری قرار داشت که دارای زاویه میل 6/48 درجه بود. اکو - 1 بالنی دارای قطر 48/30 متر و وزن 76 کیلوگرم بود که جنس ساخت آن از فیلم پلی استر فلز پوش به قطر 127/0 میلیمتر بود. این ماهواره به نوعی ماهواره مخابراتی منفعل به حساب می آمد به آن دلیل که تنها قادر بود سیگنال ها را بازتاب نماید و نمی توانست آن ها را مخابره کند. ولی این ماهواره توانست ثابت کند که امواج مایکرو ویو می توانند از ماهواره منتقل شود.
اکو - 1 به علت این که دارای مدار کم ارتفاعی بود و همچنین سطح درخشانی که داشت می توانستند با چشم غیر مسلح آن را مشاهده کنند .این ماهواره در تاریخ 24 مه 1968 وارد جو شد و به کلی از بین رفت .
اکو - 2 بعد از اکو - 1 پرتاب شد و در ادامه آزمایش های مخابراتی غیر فعال بر روی آن صورت گرفت. این ماهواره که دارای وزن 256 کیلوگرم با قطر 1/41 متر از جنس فیلم پلی استر بود, با لایه نازکی از فلز پوشیده شده بود و در مدار 1032 * 1315 کیلومتری با زاویه میل 5/85 درجه قرار داشت. اکو - 2 همچنین از فناوری انتقال امواج رادیویی, تلویزیونی و تلفنی در سراسر جهان رونمایی کرد و آن را به مردم نشان داد. این ماهواره در تاریخ 7 ژوئن 1962 نابود شد. بعد از ساخت ماهواره های اکو ناسا در ادامه, تولید و پرتاب ماهواره های مخابراتی فعال از جمله تلستار و سینکام را شروع کرد و از تجربه هایی که در زمینه ساخت ماهواره های اکو به دست آورد توانست در پیشرفت و گسترش این سامانه های مخابراتی بهره مند شود.
